Bebeklerin ölümüne göz yummak ,bebek ölümleri üzerinden para kazanmayı düşünmek ne demek? Nasıl bir hale geldik ki; bu masum, korunmasız, henüz hayatı öğrenmeye başlamamış yavrular, bizlerin gözleri önünde ölüme terk ediliyor?Bunu bilen siyasiler, güvenlik güçleri nasıl harekete bu kadar geç geçebilir? Bunun izahı var mı? Düşünün bir kere, ülkemizin tarihinde bu kadar acı, bu kadar kahredici bir tablo var mıydı?

Biz bu topraklarda Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarının önderliğinde bir devrim yaptık. Yıkılmış bir imparatorluğun enkazından, bir ulus yarattık. Kadınlarımıza hak ettikleri değeri verdik. Eğitimde, sağlıkta, hukukta öncü reformlar gerçekleştirdik. Ancak bugün... Bugün, o günlerden ne kadar uzaklaştık?

Cumhuriyetimizin temel ilkeleri arasında sosyal adalet, insan hakları, çocukların korunması gibi evrensel değerler vardı. Ne oldu da bu ilkeleri bir kenara bıraktık? Bugün bebeklerin, çocukların yoksulluktan, ihmallerden ölmesine, hatta kimi zaman katledilmelerine göz yumar hale geldik. Bunun hesabını kim verecek? Böyle siyaset mi olur?

Bir ülkenin geleceği, onun çocuklarıdır. Eğer çocuklarımıza sahip çıkamıyorsak, onları koruyamıyorsak neyin kalkınmasından, neyin refahından bahsedebiliriz? Sadece maddi değil, manevi değerlerimiz de erozyona uğradı. Aile yapısının çökmeye başladığı, çocukların daha fazla şiddete maruz kaldığı, bebeklerin bile korumasız bırakıldığı bir toplumda neyin ilerlemesi olabilir?

Atatürk, "Bütün ümidim gençliktedir" derken; "Bu ülkeyi, bu Cumhuriyeti biz inşa ettik, ama geleceğini sizler şekillendireceksiniz" demişti. Bugün, o gençlik nereye gidiyor? Onlara ne bırakıyoruz? Tükenmiş bir ülke mi, yoksa umut dolu bir gelecek mi?

Savaşta bile bebeklerin öldürülmediği, masumların korunduğu bir dünyayı arzularken, kendi içimizde bu kadar acımasız olmayı nasıl başardık? Bu, bize yakışmıyor. Bu, Atatürk’ün mirasına yakışmıyor. Bizler, bu toprakları, bu ülkeyi şehit kanlarıyla suladık. Bu topraklarda ne acılar yaşandı, ne fedakarlıklar yapıldı. Ama hiçbir zaman insanlığımızı kaybetmedik. Bugün gelinen noktada en büyük kaybımız, vicdanlarımızı kaybetmemizdir.
Siyaseti bir kenara bırakıp, insan olmanın gereğini yapmak lazım. Silkelenip kendimize gelelim hep birlikte…
Bu ülke çocuklarına sahip çıkmak zorunda. Şehitlerimiz, gazilerimiz ve bu uğurda mücadele eden herkes, bugünkü Türkiye için değil, daha güzel bir Türkiye hayaliyle savaştı. O hayali yeniden kurmak, o özlemi yeniden canlandırmak bizim elimizde. Ama bunun için önce bebeklerin, çocukların gözyaşlarını silmemiz lazım. İnsanlık onurumuzu hatırlamamız lazım. Haydi, hep birlikte…