Bir sabah daha. Bir haber daha. Bir küçük kız çocuğu daha en yakınları tarafından hayattan koparılmış. Manşetler kan ağlıyor, biz kan ağlıyoruz ama birileri vicdansızca susuyor. Bir insan nasıl bu kadar zalim olabilir? Ne istiyorsunuz bu küçücük bedenlerden? Onların o masum gülüşlerine, hayallerine nasıl kıyıyorsunuz?
Bir insanı anlamak zor olabilir, ama bir insanı öldürmeyi anlamak asla mümkün değil. Hele ki konu bir çocuk olduğunda, işte orada insanlığımız tamamen tükeniyor.
Bilip Susmak Daha Büyük Bir Cinayettir
İşin acı tarafı ne biliyor musunuz? Bu çocuklar öldürülmeden önce, yaşadıkları evlerde, mahallelerde feryatlar yükseliyor ama kimse ses çıkarmıyor. "Aile içidir, biz karışmayalım", "Beni ilgilendirmez" diyenler, sizler en az o caniler kadar suçlusunuz! Bu çocukların çığlıklarına kulak tıkayan herkes, ellerinde kan taşır. Hiç mi vicdanınız yok? O küçük bedenler sessiz sedasız göçüp giderken, bu dünyanın adalet terazisi nasıl dengesini bulacak?
Kadınlar ve Kız Çocukları: Yaşam Hakkı Ellerinden Alınanlar
Her geçen gün kadına şiddet ve çocuk istismarı haberleriyle karşılaşıyoruz. Kadınlar sadece kadın oldukları için öldürülüyor, çocuklar en yakınları tarafından canice katlediliyor. "Erkeklik" adı altında yapılan zulümler, töre, namus bahanesiyle örtbas edilmeye çalışılıyor. Bu ülkenin yarası büyük, sevgili okurlar. Ama bu yarayı daha da derinleştiren, susanların sessizliğidir.
Daha kaç kız çocuğunun minicik bedeni toprağa düşecek? Daha kaç kadın, sırf "benden boşanmak istedi" diye öldürülecek? Bu zinciri kırmak için kaç hayata daha kıymamız gerekecek?
Adalet Neredesin?
Bu öfke, bu çaresizlik neden? Çünkü adalet dediğimiz şey bazen o kadar uzak ki, fail cezalandırılacak mı yoksa bir kez daha yetersiz yasalarla paçayı mı kurtaracak diye düşünmeden edemiyoruz. Çocuklarımızı bu canilerden koruyamıyorsak, bu toplumun geleceğine nasıl umutla bakacağız?
Sözüm, bu cinayetleri işleyenlere değil sadece. Olayları bilip de susanlara, göz yumanlara, "Bu benim meselem değil" diyenlere. İşte sizin vicdanınızda çok daha büyük bir eksiklik var. O çocuklar öldürülürken bir şey yapmayan herkes, bu cinayetlerin bir parçasıdır.
Son Söz
Bu satırları yazarken, bir kız çocuğu, hayalleriyle birlikte toprağa verilmek zorunda kalıyorsa, hepimizin yüreğinde bir ağırlık olmalı. O küçük bedenler, belki bu dünyada huzur bulamadılar ama onların anısına bu toplumu yeniden inşa etmek bizim elimizde. Gözlerimizi kapatıp susmak artık bir seçenek değil. Vicdanı olan herkesin bu sessiz çığlığa kulak vermesi gerekiyor.
Ne istiyorsunuz bu küçük bedenlerden? Onların hayallerine, hayatlarına neden kıyıyorsunuz?
Sevgilerle...