Malumunuz koronovirüs salgını bütün dünyaca problemimiz. Bu mücadeleyi bin bir zorluklarla atlatmaktayız. Hayatımızın merkezine koltuk atıp oturan bu misafirin zahmeti epey büyük oldu.
Çin'in Vuhan kentinde ortaya çıkan ve Covid-19 adı verilen hastalığa yol açan, corona virüsü salgınıdır. Virüs 100'den fazla ülkeye yayılırken ilk başta ülkemizde görülmemiş olmasına rağmen, insanları psikolojik açıdan son derece olumsuz etkilemeyi başarmıştır.
Aşırı panik ve her şeye kuşkuyla bakmak hayatımızın bir parçası oldu diyebilirim. Mesela; atm de işlem sonunda adeta bizi bırakıp kaçacak sandığımız kolonyaya alelacele sarılma, girip çıktığımız mekanların, avm ve marketlerin kapı kollarında binlerce mikrobun üzerimize atlayıp, zombi gibi bizi yiyip tüketecekmiş gibi evham ve kaygısı, maskesi burnundan iki santim aşağı inmiş birine cephede pusuda, hazır olda bekleyen düşmanın şarjörü boşaltmasının an meselesi gibi bakışlarıyla hazır duran kişilerin ani tepkisi, toplu taşımaya binmenin kabusa dönüşmesi. Bir ayağı giderken öbür ayağı gitmez mi insanın ? Gitmiyor... Ahh şu mecburiyetler yok mu? Mümkün olsa kanat takıp uçarak gidecek hale geldik.
Minibüse biner binmez herkese evhamla bakar olduk. Adeta minibüsün koltuklarında oturan herkes ölüm makinası gibi gözükmeye başladı bizlere.
Fil hakika, makinalara yaklaşsak bizi imha edeceklermiş gibi.
Esasında sanki insan-insandan daha da soğur hale geldi. İnsanlar çalışırken dahi islerini kaygıyla yapıyorlar. Çoğu kez adaptasyon sorunu yaşanıyor.
Mühimmat çantamız her an yanımızda, bahsetmeden geçmek olmaz şimdi;
Cep dezenfektan spreyi, mini kolonya ve ekstra maske.
Bide durumu sıkıcı halden çıkarıp farklı bir ahvale dönüştürmek icin üretilen renkli maskeler, hatta bazılarının abartarak dantelli ve boncuklu hale getirmesi gibi...
Acaba ne yapsak da problemimizi renklendirsek ?
Belki belli bir kesim bu durumlardan etkilenmemiş olsa da çoğunluk olarak bu sorunların kurbanı olduk.
Neyse ki aşı geldi,
"tartışmaya kapalıdır" tarzında.
Umudumuz o dur ki inşallah ülkece Selamete ve Şifa'ya ermek. Lakin bu kadar hasarı atlatmak kolay olacak mı bilinmez?
Gönül ister ki hep beraber bu karanlık günleri çar çabuk atlatıp aydınlıklara koşmak. Yarınlara umutla bakmak...