İkiyüzlülüğü saklamak zordur. İkiyüzlü insan daha başlangıçta kendini belli eder. Çünkü konuştuklarını, söylediklerini gözleri yalanlar. Bir kişi karşısındakinin doğru olup olmadığını görmek istiyorsa davranışlarından anlar.
Bazen yalan söyleyeni, ikiyüzlülük yapanı görmek istemezsiniz. Görmek istememenin çeşitli nedenleri vardır. İşin içinde karşılıklı çıkar ilişkileri olabilir. Çıkarların zedelenmemesi için yapılanı görmezden gelmek, aslında kişinin kendi kendine bile ikiyüzlü davrandığının göstergesidir.
Son dönemlerde bu tarz insan sayısı o kadar arttı ki; yüzünüze sen değerlisin derken, arkanızdan söylemediğini bırakmaz. Neden böyle yaptığını sorunca; ben hiç böyle bir şey yapar mıyım? Beni bilmiyor musun? Der. Aslında biliyorsun, ne olduğunu, ama gel gör ki, söyleyemiyorsun. Nedeni çıkarlarının zedelenmemesi…
İkiyüzlü olmak, doğru olmamaktır. Doğruluk, aklına geleni hemen söylemek değildir. Bu patavatsızlık olur. Yoksa doğruluk, bir patavasızın, kendisiyle ilk defa tanıştığı bir gözü hafif kaymış bir kadıya, "Selâmün aleyküm kör kadı" dediği şeklinde dillere mesel olmuş bir doğruluk değildir. Doğruyu yerinde ve söylenmesi ve gerektiği şekilde söyleyebilmek büyük bir meziyettir. Olgunluk budur, birlik bunu gerektirir. (alıntı)
Birde başkalarıyla olan hesaplar yüzünden, ortamda olmayan birinin adını kullanmak bana göre yakışık almaz. Konuşmadan yada yazıdan kendini aklamaya yönelik anlam çıkarmak, ortamda olmayan birisinin yaptığına atıfta bulunmak ara bozmaktır. Liderler, olan kişiye yakışmaz.
Bir sohbet sırasında, Ârif Nihat Asya'ya: “Eğilir, bükülür, katlanır ve istenilen şekle kolayca sokulur bir cam keşfedilmiş”, derler.
Ârif Nihat Asya, şöyle cevap verir:” Desenize, eninde sonunda camı da kendimize benzettik!”
Gerçek iki yüzlüdür, insanlar da öyle. Kimsenin karşısında eğilip, bükülmem.Söylediklerimin de , yazdıklarımın da arkasındayım.
Birilerine haddini bildirmek isteyenler, bunu benim üzerimden yapıyorsa, benim nazarımda ayıp ediyordur. Böyle bir davranışı babamın kızı olsa bile onaylayamam.