Hayal ettiklerimiz ve gerçekler arasındaki uçurum farkı bir derinlikte yaşayıp hiçliğe doğru kayboluyoruz…
Yaşamın içerisinde karşılaştığımız zorluklar karşısında nefes alabilmek adına kenarlarında çiçekler yetiştirilen rengârenk pencereler bulmanın umudu ile bir şeyler arıyoruz, iyi bir şeyler… Sevgi, şefkat, anlayış, güven gibi…
Sevgi görmeyen insanın ruhu açtır, başının okşanmasından yoksundur çünkü ruh! Güvende hissedeceği bir bedene dokunmaya ihtiyacı vardır kişinin, yaşamak ve yaşayabilmek için her canlının sevgiye ihtiyacı vardır çünkü sevgi her şeyi iyileştirir, sevgi her şeyi güzelleştirir… Fakat bazen bazı insanlar sevginin iyileştiremeyeceği kadar kötüdür.
Canavarca kavramının benim zihnimde çağrıştırdığı ilk ve tek anlam, kadınların şiddete maruz kalması durumunda o çok sevdiğimiz yüzlerin aldıkları şekiller… Ellerinden tutup birlikte yürüdüğümüz insanların bir gün ellerinin suratlarımıza tokat olarak inmesi, öptüğümüz elin boğazımızı sıkan bir yaratığa dönüşmesi ne acı bir durum…
“Bir erkeğin merhametini sevin. Yakışıklılık geçer gider. Para; mal, mülk tükenir ama merhamet kalıcıdır ve bir erkeğe en çok merhamet yakışır” der Tomris Uyar.
Sevdiğimiz erkekler; abimiz, babamız, sevgilimiz, eşimiz ne kadar merhametli! Biri ne kadar az canavar bir diğerinden, hepimiz canavarlarımızı tanıyoruz, işin en kötüsü biz o canavarları seviyoruz. Suratına tokat olarak çarpan el bir gün saçınızı okşasa ne olur, ne değişir ki!
Şiddete maruz kalan kadınların ne yazık ki birçoğu canlarının acımasından bir yerlerinin morarmasından şikâyet etmiyor, canlarını yakan şeyin sevdiği insanın bakışlarında gördüğü nefret olduklarını söylüyor, ‘nasıl olur da bana kıyabilir’ düşüncesi ile incitiyorlar…
Bu noktada söylenecek tek bir şey kalıyor geriye; zulme dönüşen sevgi hiçbir zaman gerçek sevgi değildir ve ‘verecebileceğin en cesurca karar, kalbini ve ruhunu inciten her şeyi bırakmandır.’
Umarım hayat bir gün bizleri soluklandırmak için kenarında çiçekler yetiştirilen bir pencereye rast getirir...