Çocuğunuz çok istekli bir şekilde çalışmaya başlıyor ve kısa bir süre sonra çalışmaktan vazgeçiyor...
Çünkü burada küçücük bir dokunuş olmalı...
Tâbi ki yola çıkmak/çıkarmak değerli bir kavram... Lakin esas maharet yolculuk sırasında yaslanılacak bir yol arkadaşlığı oluşturabilmek.
Unutmayalım, bir çocuk veya genç ile yürüyorsunuz...
Yani ruhu ve bedeni bir yapılanma sürecinde olan bir insan... Yani bir fabrika kadar tıkır tıkır işleyen ve yine bir fabrika kadar uğultulu bir ortam... Yani işleyişin ritmine uymalı ve uğultuya berrak bir huzur katmalısınız...
Bir anne bir baba bir öğretmen bir rehber bir eğitim koçu... Unvan önemli değil! Yapmanız gereken yol arkadaşlığıdır.
Tıkanılan birkaç noktayı yazayım...
Nereden başlayacağını bilememek... Dersin ünitelerinin başından ve sonundan haberdar olamamak. ( Sorumlu olunan üniteleri çıktı alın ve bildiği yerden itibaren başlasın...)
Konuyu anlamamak... ( Okul, etüt vesaire yararlanması kültürünü oluşturun.) Konu bazlı videolar izlemesi de faydalı olur.
Soruları çözememek. (Gerekirse ilk zamanlar cevap anahtarı açılmalı ve cevabı görülen soru "neden cevabı bu?" şeklinde yorumlanarak çözülmeli... Veya işlem yapılarak zaten bilinen seçeneğe ulaşılmaya çalışılmalı...) Yine soru çözüm videoları ve gereken yerlerden imkânlar ölçüsünde destek alınmalı...
Çalışırken dalıp gitmek... (Kronometre ile çalışılmalı... İlk zamanlar kısa odaklanmalar planlanmalı ve zamanla arttırılmalı...)
Çalışırken sıkılmak...( Böyle durumlarda çalışma odası değil de "mutfak gibi" birlikte yaşam alanları tercih edilmeli...
Yapıyorum ama olmuyor tıkanıklığı! (Kesinlikle çocuğun kendini yargılaması engellenmeli ve mücadelesi öne çıkarılmalı...)
Deneme handikapı! (Deneme sonuçlarına bakılmamalı! Kitapçığın ne kadar işlem ve karalama ile dolu olduğuna bakılıp "çocuk cesaretlendirilmeli. Deneme ile sohbet edilip "ne biliyorum nereye yoğunlaşmalıyım?" kültürü oluşturulmalı.
Çocuğun bir kalbi olduğu unutulmamalı ve her noktadaki sohbetine dâhil olunmalı. Önemsenmeli ve iltifat kültürü elden bırakılmamalı