Çocuklarımızın bir kısmı eğitim söz konusu olunca: Yaşamıma bir katkısı olduğuna inanmıyorum ve bu nedenle zaman kaybı olarak görüyorum şeklinde kendini ifade ediyorlar.
Bu yaklaşıma biz "yetişkinlerin" yanlış tutumları neden oluyor.
Hangi yanlış tutum Hocam?
Bu cevaptan önce büyük resme bir bakalım.
Eğitim yaşamın bütün alanlarını kapsar. Bugünü mutlu ve verimli yaşamamızı sağlarken esas eserini sürecin sonunda ortaya koyar.
Bu nedenle bugünkü yaşam göz ardı edilmemeli, planlar uzun süreli yapılmalı ve yargılamalar bir ileri görüşlülükle ortaya konulmalıdır.
Çocuğun bütün hayatını dersten ibaret görüp gelecek planı olarak sadece sınav kazanmayı koyar ve ilk başarısızlığında çocuğu yargılarsak doğal olarak eğitime inanmayan insanlar yetiştiririz.
Oysaki bugünün mutluluğunu (gezmek, sanat, spor, kişisel bakım, eğlenmek, aile bağı, sosyalleşmek...) yaşamalarını sağlarsak güçlü olurlar...
Oysaki derslerin amacını ( iyi bir iş, güzel bir kazanç, mutlu bir yetişkinlik, düzeyli bir aile hayatı...) doğru anlatır ve davranışlarımızla bunu desteklersek geleceğe yönelik heyecan duyarlar...
Ders başarısızlığını yargılamak yerine gelecek ile ilgili gereklilik ve sorumluluklar üzerine "üst perdeden" muhabbetler edersek zaman dilimi içinde motivasyon kazanırlar...
Ki zaten eğitim düzeyli bir yaşamın temelidir.
Unutmayın!
Eğitimin için en büyük motivasyon kaynağı mutlu bir yaşam ve mutlu bir gelecek inancıdır.
Şimdi cevap vereyim:
Bugünü ihmal ederek geleceği güzelleştirmeye çalışan "yanlış tutumdan" bahsediyorum.
Evet, çocuklarımız bu tutuma negatif bir tepki veriyor. Bugünü onlarla güzelleştirmeye çalışırsanız ve onlara kendilerini anlatacak alanı açarsanız yarınları nasıl inşa ettiklerini mutlulukla görürsünüz...
Bugüne tutunarak yarınları güzelleştirmeniz dileğiyle...