Ülkenin ekonomi göstergeleri alarm verirken; dış siyaset durumu, terörün huzursuzluğu ortada iken, siyasi partilerin anlaşarak hükümet kurmamalarının bir tek sebebi olsa gerek.

            Şahsi çıkar!

            Sözün özü, parti çıkarlarını, hatta hatta daha da çok şahsi çıkarları, ülke menfaatinin üstünde görmek ve tutmaktır.

            Birilerinin geçmişte “Seçime gitmek vatana ihanettir” derken; aynı kişinin şimdi seçim istemesi, “Ülke mi, yoksa kişi mi” sorusunun cevabı olmuyor mu?

            Ülkemizde insanların kendi çıkarlarını, ülke çıkarlarının üzerinde görmelerine şu örnek olay çok güzel açıklıyor.

            Bakalım; biz neredeyiz, Almanya, Japonya nerede?

            ***

            Atatürk döneminde, birinci kalkınma planı sonucu, Türkiye kalkınmada dünya birincisi olmuştur. Çünkü halk yönetime inanmış; yönetim de ülkesini, kendi çıkarlarının üstünde görmüş ve tutmuştur.

            1938 Kasımında Atatürk ebediyete intikal etmiş, Yönetime İsmet İnönü gelmişti.

            İkinci Dünya Savaşı 01 Eylül 1939 günü başlamış, altı yılsonunda 02 Eylül 1945 günü sona ermiştir.

            İngiltere, ABD ve Rusya liderlerinin, ülkemizin de savaşa girmesi için, Churchill, Roosevelt ve Stalin’nin Kahire ve Adana toplantılarında ki baskılarına rağmen İsmet İnönü’nün, siyaseti sayesinde savaşa girmemizi sağlayamamışlardır.

            Ancak, her an savaşa girme ihtimaline karşı, silahaltındaki asker sayısı artırılmıştır. Bu durum karşısında, üretimdeki insan sayısı azalmış, tüketimdeki insan sayısı artmıştı. Hal böyle olunca da Türkiye’de kalkınma hemen hemen sağlanamamıştı.

            Savaşın bitmesine bir gün kala, galip devletlerarasında yer almak amacıyla Türkiye, Almanya’ya savaş ilan etmişti. Bu incelik İnönü siyasetinin bir parçasıydı.

            ***

            Bu bilgiler ışığında Almanya, Japonya ve ülkemizi karşılaştırıp, her üçüne de bir göz atalım.

            Japonya, savaşta iki şehrine atom bombası yemiş, yıllarca bunun ağrısını çekmişti. Almanya, yerle bir edilmiş, her iki ülke harabeye dönmüştü.

            Bu iki ülkede de, ekonomi diye bir şey kalmamıştı.

            ***

            Türkiye, savaşa hazır bir halde bulunabilmek için, savaş ekonomisi uygulamış; savaşı müteakip 1950 seçimlerinde, sosyal demokratlar seçimi kaybetmiş, sağ parti olarak Demokrat Parti iktidara gelmiştir.

            ***

1950’den bu tarafa 65 yıl geçti.

Bir Almanya’ya, bir Japonya’ya bakınız.

Bir de Türkiye’ye, ülkemize…

***

Bugün Almanya ve Japonya gelişmiş ülkeler safında; biz ise gelişmekte olan ülkeler sıfatını alabilmek için çalışıyoruz.

Bir Almanya gibi kalkınamamışız; çünkü bir Alman gibi olamamışız.

Bir Japonya gibi kalkınamamışız; çünkü bir Japon gibi olamamışız.

Çünkü onlar önce ülkelerini, sonra kendilerini düşünmüşler. Ülke kalkınınca, kendilerinin de refaha ereceklerini biliyorlar. Hele Japonlar, en ufak bir hatalarında, intihar ederek şereflerini kurtarıyorlar.

Ya biz?!...

Önce biz, sonra ülke.

Hortumlar bunu göstermiyor mu?

***

Bizleri yönetenler de içimizden çıkmıyor mu?

Önce kendilerini düşündüklerinden, hükümeti kurmuyorlar!

Hükümet kurulunca, başlarına nelerin gelebileceğinin bilincindedirler.

Ülke nereye varırsa varsın; umurlarında bile değil; kendilerine bir şeyler olmasın da…

***

Böyle devam ettikçe, inanın Uganda’dan sonra olacak yerimiz.