Ülkemin geleceğinden korkuyorum! 

Biz ülke olarak ne ara bu kadar, insanların bir birlerine düşman gözüyle baktığı, bir birine saygısı olmayan bir toplum haline geldik?  

Nerede kaldı bizim o asalet timsali olan büyüğün küçüğe sevgisi, küçüğün büyüğüne saygısı? 

Nerde kaldı ‘Fötr Şapkalı’ beyefendilerin bir birleriyle saygıyla selamlaşmaları, saygıyla hal hatır sormaları? 

Biz ne ara bu kadar tahammülsüz bir ulus olduk?  

Kişilerin bir birlerine ters düşen kelamlarında ani tepkilerle bu kadar kırıcı olduk? 

Hoşgörü denilen ulviyetimizi ne zaman ve nasıl yitirdik? 

Merhum Menderesin o kahreden saygısı… 

Rahmetlik Demirel’in o esprili ökesi… 

Küçük adam merhum 6X9 vesikalık fotoğraf görünümlü Turgut Özal’ın ailesinin olumsuz aşırılıklarının hoş görmesi… 

Merhum Ecevit’i söylemeye gerek var mı? Muhataplarına saygıda kusur etmemek için gösterdiği çabalar… 

Nerelerde bir şeyler söylemesi için maiyetinin neredeyse yalvardığı büyük liderler… 

Bir kademe üstün bir kademe altındakine sahiplenmeyip onu ezmeye, silmeye çalışarak bir üst kademedeki amirine yaranmaya çalışması…  

Ne ara biz böyle duyarsı olduk? 

Ülkem… 

Kan ağlıyor! 

Her gün 1-3-5 Ocağa ateş düşüyor! 

Genç gelinler dul kalıyor, el kadar bebeler öksüz kalıyor ve sen şehit oğlusun-kızısın denilerek sözde yüreklere su serpiliyor; acılar dindirilmeye, yanan yürekler sakinleştirmeye çalışılıyor… 

Hele yavrularının gününü görmeyen analar-babalar… 

PKK denilen melanetten, FETÖ denilen yüz karası güruhtan ülkem her gün acılarla kavrulurken… 

Ülkemizi yönetenler halen bir birleriyle sidik yarışındalar… 

Egolarının esaretinden bir türlü kurtulamayan liderler! Bir masa etrafında toplanarak; “bir elin nesi var iki elin sesi var” gerçeğiyle hareketle bu belalardan bir an evvel kurtulma çarelerini aramak bu kadar mı zor? 

Aranızdaki şu bitmez husumet duvarını yıkın, yıkın ki; ülkem insanı beklediği huzura acısız günlere bir an evvel kavuşsun!