Hava aydınlandı mı acaba?

Silah sesleri kesildikten sonra, herhalde ben de kendimden geçmişim.

Bir kör kurşuna gitmeyelim diye, ailecek penceresi olmayan banyoda yatıyoruz kaç gündür.

Geceler gündüze karıştı. Silahların susması ile gece, silah sesleri ile gündüz başlıyor.

…

Dükkandaki mallar ne olmuştur kim bilir?

Bugün dokuzuncu gün…

Allah’tan dükkanın darabasını kapalı yaptırmışız zamanında.

Gerçi onca kurşuna nasıl dayanacak ki?

Mallar da canımız gibi Allah’a emanet yani…

Bu hafta iki çek ödemem vardı, ikisi de kaldı.

Ticari itibarımızı da bitirdik anlayacağınız.

Alacaklılara bankadaki paradan bir miktar  göndersem diyorum;

Sonuçta onlar da mağdur oldular bizim gibi…

Dışarı çıkmak ne mümkün.

Şu küçücük banyodan kafamızı dışarı uzatamıyoruz.

Dışarı çıksak da bankalar kapalı.

Anlayacağınız alacaklılar bir süre daha bekleyecekler.

Zaten bu durumun ne kadar süreceği de meçhul. Bankadaki parayı her ihtimale karşı elimde tutmalıyım.

Önce ailemi düşünmem gerekiyor.

…

Bu günler geçer, ticari itibarımızı da toparlarız evvel Allah.

Ama 9 gündür küçücük banyoda korku ile titreyen çocuklarımın zihinlerinden, nasıl sileceğiz bu travmayı?

“Baba neden banyoda yatıyoruz?” diyor küçük oğlan…

Cevap veremiyorum. Sımsıkı ona sarılmaktan başka bir şey gelmiyor elimden.

Ablası artık her şeyin farkında, “ Bu bir oyun” diyor.

Evet büyüklerin bir oyunu…

Onların hatalarının cezasını biz normal vatandaşların çektiği bir oyun…

Ve bu oyunda birer piyon gibi harcanmakta sakınca görülmeyen biz vatandaşlar…

…

O harcananlardan birisi de bizim ailemiz işte.

Büyük kızım Ayşe, YGS’ye hazırlanıyordu.

Öğretmenleri çok umutluydu Ayşe’den. Ben de bölgenin bütün şartlarına rağmen okutacağım sözünü vermiştim kızıma.

Ama en önemli senesinde, yaşıtları özel dersler alıp, dershanelerde hazırlanırken, O’nun aklında sınav, dersler kalmadı ki.

O, yaşıtlarından önce girdi sınava…

Hem de en büyük sınava, hayatın sınavından geçiyor bizimle birlikte…

Bu bölgede yaşamanın bedelini ödüyor bizlerle birlikte.

Kızım bu yılını kaybetti.

Belki de bir daha, bu sene yakalayabileceği başarıyı hiç yakalayamayacak.

Peki neden?

Ne yaptık biz, bu bölgede doğup, büyüyüp, yaşamaktan başka..?

Hakkımızı aradıklarını, özgürlüğümüzü savunduklarını iddia edenlerle, devlet savaşıyormuş.

Çözüm derken, bu insanları görmezden gelen devlet, birden görür olmuş onları.

İçimizden temizleyeceklermiş onları, öyle diyorlar.

Neden içimize yerleşmelerine izin verdiklerine cevap veremeden…

…

Kızımın dediği gibi bir oyunun içerisindeyiz.

Bir tarafta, ülkeyi bölme mücadelesi veren bir terör grubu…

Diğer tarafta, çözümde görmediği teröristleri görür olmuş bir devlet…

Tek görmedikleri bizleriz, suçsuz insanlar…

Oturdukları koltuktan seslendiriyorlar;

Bir taraf özgürlük diyor, diğer taraf huzur…

Ama sonuca bakıyorsunuz;

Kendi evinde küçücük banyoya hapsolmuş ailemin, ne özgürlüğü, ne huzuru kalmış…

Geleceğimiz ise, bıçak sırtında…

**

Yukarıda yazılanlar hayal mi, yoksa günlerdir sokağa çıkma yasağı yaşanan ilçelerde yaşanması muhtemel dramlardan birisi mi?

Televizyonlarda izleyip geçiyoruz olayları.

Ahkam kesmeyi de ihmal etmiyoruz tabi…

Şimdi bir kere de kendinizi yukarıdaki babanın yerine koyarak hayal edin…

Çaresizliği hissedin bedeninizde…

Ve şimdi yorum yapın orada yaşananlarla ilgili…